قالب وبلاگ

دل به راهی برود بس کوتاه

برق شوقی نتوان دید به راه

غم غربت همه را محزون کرد

افق سرخ دلم را خون کرد

خانه خالیست ز گل های امید

خالی از نسترن و یاس سپید

غم تنهایی سنگین زمان

برده است از دل من تاب و توان

اندر این لانه ی سرد و خاموش

کس نباشد که گشاید آغوش

بی کسی، تنگ دلم پرخون کرد

غم دوریت، مرا مجنون کرد

وه! چه بگذشته به تو ای دل ریش

به شب غربت و تنهایی خویش

عاقبت خاک شوی در دل گور

باغم وغصه و شادی و غرور

رنج بیهوده دلم محزون کرد

این غم کهنه دلم را خون کرد

m